De klim van Taranaki

Het is al weer een tijdje terug sinds mijn vorige blogpost. Het leven hier begint zo normaal te worden dat ik niet meer elke week de behoefte voel om iets te schrijven (wat denk ik een goed teken is). Maar eigenlijk is ondertussen best wel veel weer gebeurd!

Sinds mijn vorige verhaal ben ik eerst nog een week aan de west coast gebleven. Helaas heeft het niet geregend, dus kon geen veldwerk doen. Wel ben ik een keer nog een keer het meer op geweest tijdens de maandelijkse sampling van de council. Toen heb ik mijn experiment opgehaald, dat ik een maand in het meer had laten zitten. De touwen van  het experiment waren helemaal in de knoop geraakt. Dus de vraag is of ik de samples van die maand wel kan gebruiken, aangezien ik nu niet meer weet op welke hoogtes de verschillende flessen in het water zaten. Om de flessen toch het water uit te krijgen moest ik alle touwen stuk snijden, ze waren namelijk ook nog eens verstrikt om een touw van een boei die helemaal tot de bodem van het meer gaat. Dus niet even gemakkelijk uit het water te halen. Daarom heb ik voor deze maand geen experiment terug kunnen zetten. Volgende maand een nieuwe kans, met waarschijnlijk een betere opstelling! Qua veldwerk is er dus nog aardig wat te doen voor me.

In het weekend ben ik terug gevlogen naar het noordereiland, terug naar Hamilton. Maar eerst heb ik nog een dag in Christchurch door gebracht. Dit was eigenlijk de eerst keer dat ik in mijn eentje op pad ging, dus best wel vreemd. Ik ben naar de botanisch tuin en  een Nieuw-Zeeland historisch museum geweest en in de avond voor het eerst in mijn leven in mijn eentje naar de bioscoop. Ik had me zo in mijn eentje nog best goed vermaakt ;)

De volgende dag dus terug gevlogen, en na een lange reis terug in Hamilton. Hier was onderhand mijn huur op fox street over, dus moest ik naar een nieuw thuis. Mijn oude huisgenoten hadden een huis gevonden en hadden een kamer over, dus nu woon ik weer samen met hun. Een erg mooi huis, best groot en met zelfs druiven en een citroenboom in de tuin. Na even het huis gezien te hebben, ben ik eigenlijk direct weer door gegaan. Niels en Maurice gingen namelijk voor veld werk naar Taranaki, een van de vulkanen op het Noordereiland. Op maandag zouden ze die gaan beklimmen, en dat wilde ik eigenlijk ook nog wel erg graag doen met hun. Dus nog een laatste reis samen met zijn vieren voordat Alicia en, Niels en Maurice weer terug naar huis zouden gaan. Nogal spontaan heb ik besloten mee te gaan en zijn we meteen diezelfde avond nog die kant op gereisd.

De vulkaan is ook echt wel een flinke klim. Hij is 2500m hoog, dus op de top ligt het hele jaar door sneeuw. Helaas was een groot gedeelte van de berg in de wolken. We konden dus niet echt zien waar we nou heen klommen. Er was geen pad omhoog, dus het was zelf zoeken wat de beste weg was. Het eerst stuk ging nog redelijk gemakkelijk over gras, maar al gauw werd de begroeiing al een stuk minder totdat er alleen nog was mos over was. Je moest wel over het mos lopen, want zonder het mos bleef je met al het gravel en gruis weg zakken en naar beneden glijden. De klim bleek nog niet zo makkelijk te zijn, en erg vermoeiend. Nadat er ook geen mos meer was en alleen nog maar gravel hebben we een andere weg gevonden via een soort kloof. Dit was wel meer klimmen via de rotsen, maar wel een stuk makkelijker. Hier begon het eerste ijs eigenlijk al, en niet lang meer en we zaten in de wolken. Van af dat moment werd het eigenlijk alleen nog maar steiler. Tot het bijna een grote rots want werd. Ik begon ook te merken dat ik heel snel kortademig werd, doordat de lucht ijler werd. Al die tijd zaten we in de wolken totdat opeens in een vlaag wind alle wolken weg dreven. Ineens kon zien hoever we al geklommen hadden, de cirkel van het natuurgebied om de berg, alle graslanden daar weer om heen, en de kustlijn. Super! Dit duurde niet heel lang, want toen was alles weer bedekt met wolken. Op de top konden we dus eigenlijk helemaal niks zien. De krater was bedekt in sneeuw en de lucht was helemaal wit, dus eigenlijk was alles een en al wit. Helemaal toen we de krater in zijn geklommen, je kon bijna niks anders zien dan ons zelf en hier en daar wat rotsen. Veel te koud was het er, dus we zijn toch maar redelijk snel weer naar beneden gegaan. Uiteindelijk stonden we 7 en een halve uur later weer beneden bij de auto. 4 uur omhoog en ongeveer 3 uur naar beneden. Ik heb denk ik nooit zo’n vermoeiende klim gehad. De volgende dag had ik toch spierpijn!

Alicia is de dag erna terug gegaan naar Frankrijk, en aangezien ze haar auto nog moest verkopen en ik het toch wel handig vond er een te hebben, heb ik haar auto over gekocht. Dus nu ben ik in het bezit van een zwarte Nissan Pulsar. Een kleine autootje, maar ideaal voor mij om rond te reizen.

Het weekend erna ben ik zelf op pad gegaan met mijn nieuwe autootje. Opeens snapte ik hoe handig het is om je eigen auto te hebben, zoveel vrijheid! Waar je maar heen wil, het kan nu. Dat zal straks wel weer even wennen zijn in Nederland. Dat weekend bleek ook een extra lang weekend te zijn, want het was Auckland day. Een rare gewoonte in Nieuw-Zeeland waarin bepaalde regio’s om geen bepaalde reden een vrije dag hebben, maar mij hoor je niet klagen ;). Mijn huis genoten zouden naar een festival gaan in Auckland en hadden nog een kaart over, dus die heb ik van hun over gekocht. Het was super mooi weer (zoals het eigenlijk al de hele zomer is, de afgelopen twee weken misschien wel iets te, 28 graden in Hamilton!), mooie locatie aan de haven bijna in het centrum van Auckland, en goede muziek!

Vandaag ben ik weer richting Auckland gereden om Niels en Maurice een lift te geven naar het vliegveld. Hun tijd zit er na half jaar in Nieuw-Zeeland ook al weer op. Best wel raar om hun te zien gaan, aangezien ik bijna continue met hun heb opgetrokken de afgelopen maanden. Nu wordt het dus zoeken naar nieuwe reisbuddy’s, maar ik heb ook een nieuwe huisgenoot die nog wel wat van het noordereiland wil zien en als het goed is komt er weer een nieuwe stagiaire bij NIWA. Gelukkig maar, want nu ben ik voorlopig de enige. En straks komen mijn ouders me ook nog bezoeken, en kan ik samen met hun wat van het land zien. Dus het komt allemaal wel goed ;)