Vulkanisch mooi

Nog een week en ik vertrek uit Nieuw-Zeeland en dan zit mijn half jaar hier aan de andere kant van de wereld erop. Het is erg snel gegaan. Ik kan me nog erg goed herinneren hoe ik gedag zei op Schiphol en dat ik hier in Hamilton aan kwam. Van de andere kant lijkt dit alles ook weer heel ver weg. Er is zoveel gebeurd in de tijd hier. De tijd dat Ik met Niels, Maurice en Alicia over het Zuider-Eiland heb gereisd lijkt bijvoorbeeld weer heel lang terug. Tijd is een raar iets; Mijn perspectief hier op blijft steeds maar veranderen. 

Ik weet dat ik bijna ga, maar eigenlijk voelt het helemaal niet zo. Het huis waar ik woon voelt echt wel als thuis, en ik heb een goede band opgebouwd met mijn huisgenoten. Dus het zal raar zijn om hier weg te gaan, voor een hele lange tijd, en dat besef is er eigenlijk nog niet.

Van de week kwam de oude huisgenoot van mijn huisgenoten, Rene, langs bij ons thuis. Ik had de kamer van hem overgenomen toen hij voor half jaar naar Midden-Amerika ging. Nu is hij weer terug. Hij was de eerste persoon die ik echt sprak toen ik in NZ aan kwam. Hij was wel verbaasd om mij hier nog te zien, en het was voor mij ook wel apart om hem weer te zien.

Mijn thesis schiet gelukkig ook erg op. Mijn eerste draft heb ik al in geleverd en van de week heb ik voor NIWA een presentatie gegeven. Er zijn wel wat interessante uitkomsten uit mijn thesis gekomen. Zo stroomt er veel meer CDOM (coloured dissolved organic matter, het goedje waar ik vooral onderzoek naar deed) het meer in dan dat het uit stroomt. Er is dus een bepaald mechanisme dat het verwijderd, maar hoe precies weten we nog niet 100% zeker. Ook lijkt het er op dat er in de zomer meer CDOM in stroomt dan in de winter. Interessante resultaten die we niet perse van te voren hadden voorspeld. Mijn begeleider wil er uiteindelijk ook een paper over schrijven, dus wie weet kan ik daar ook mee helpen.

De afgelopen weekenden heb ik niet stil gezeten, aangezien ik nog zoveel mogelijk wilde doen voordat ik weg zou gaan. Nu heb ik wel het gevoel dat ik zo ongeveer alles heb kunnen doen wat ik wilde doen. Zo heb ik de Tongariro crossing gelopen. Dit is een van de grote toeristische attracties op het Noorder-Eiland waarbij je een wandeling maakt door een vulkanisch gebied. In dit gebied liggen drie nog actieve vulkanen (al zijn ze op het moment wel rustig), waar je tussendoor loopt. Een heel apart en bijzonder gebied. De vulkanen liggen in een redelijk vlak gebied wat vooral begroeid is met heide. En in het midden verrijzen deze vulkanen ineens, uit het niets. Best apart om te zien, aangezien je normaal bergen niet individueel ziet.

Het begin van de wandeling is vrij vlak en erg gemakkelijk, maar dan begint er een flinke klim omhoog. Je passeert vulkaan Ngauruhoe, ook wel Mt Doom genoemd, vanwege het gebruik van de locatie in de Lord of the Rings. Deze kun je beklimmen, maar dat hadden we overgeslagen. We moesten tenslotte nog eens 15 km lopen die dag. Daarna loop je door een vlak gebied, wat eigenlijk een krater is. Dat hadden we niet door, want we waren ineens omringd door dikke mist. Geen uitzicht, maar wel sfeervol. Gelukkig konden we het later toch zien van boven af. Iets verderop is er nog een extra wandeling naar de top van Mt Tongariro. Dat hebben we wel gedaan, en was zeker de moeite waard. Een heel mooi uitzicht over Mt Doom. Het is hele bijzondere wandeling door een soort mars landschap. Erg indrukwekkend!

Twee weken later ben ik nog eens terug gegaan naar Tongariro National park, aangezien ik toch wel erg graag Mt Doom ook beklommen wilde hebben. Deze keer was ik vergezeld door twee andere stagiaires bij NIWA, Bas, een Nederlander (nog een!^^) en Lukas, een Duitser (de vorige duister bij NIWA heette ook al Lukas!). Wel leuk dat er steeds andere mensen zijn bij NIWA om op weekenden te gaan. Zo heb ik met Bas meer weekend tripjes gedaan.

Nou was mijn bergbeklimmingsconditie best goed geworden na alle grote wandelingen en beklimmingen in het afgelopen half jaar. Maar Bas en Lukas waren nog niet zo lang in NZ, en hadden nog niet zoveel training gehad. Ik vond de beklimming van de berg al erg zwaar, dus voor hun moest het helemaal uitputtend zijn geweest. De vulkaan in 2200 meter hoog, en je klimt zo’n 1200 meter over de hele wandeling. Dus dat is best pittig. Zeker omdat het niet geleidelijk gebeurd, maar de berg gaat voor je gevoel bijna verticaal omhoog! De hele berghelling ligt ook nog eens helemaal vol met gruis, dus bij ieder stap omhoog glij je weer en halve naar beneden. Maar het uitzicht boven op maakt het het dubbel en dwars waard. Je hebt uitzicht over het hele vulkanische gebied, en Lake Taupo op de achtergrond. Aan de linker kan kun je Mt Taranaki boven de wolken zien uitsteken en aan de rechter kant kun je nog net de zee zien. Waarschijnlijk het mooiste uitzicht wat ik in dit half jaar heb gezien. Ik zal deze activiteiten zeker gaan missen als ik terug ben in Nederland!

Zo, hierbij sluit ik mijn blog af. Ik had aan het begin nooit gedacht dat ik zoveel zo gaan schrijven! Maar ik heb het met plezier gedaan, hopelijk hebben jullie er ook van genoten. Nu weten jullie ten minste wat ik heb uit lopen spoken in mijn tijd hier in NZ. Tot gauw!